Przy stosunkowo niewielkiej odległości od Ziemi, bo wynoszącej 146 lat świetlnych, obiekt ten już niejednokrotnie stanowił cel obserwacji astronomów. W 2018 roku uczestnik projektu Backyard Worlds: Planet 9, Jörg Schümann, zwrócił uwagę na istotny fakt dotyczący gwiazdy BD+60 1417, zwanej również SAO 15880 lub TIC 159527171. Według nowych wyliczeń naukowców, Wszechświat jest o ponad dwa miliardy lat młodszy, niż wcześniej sądzono. Reklama REKLAMA: automatycznie wyświetlimy artykuł za 15 sekund. Tysiąclecie, milenium, millennium (łac. mille annum – tysiąc lat) – pozaukładowa jednostka miary czasu obejmująca 1000 lat. . Tysiąclecia kalendarzowe (w kalendarzu gregoriańskim i większości innych) liczone są od roku kończącego się cyframi „001” do najbliższego roku kończącego się trzema zerami, a więc II tysiąclecie trwało od roku 1001 do 2000, a wraz z rokiem Układ Słoneczny znajduje się w jednym z ramion galaktyki w odległości około 2/3 od centrum Galaktyki – 30 000 lat świetlnych od centralnej wypukłości. Wraz z całą Drogą Mleczną obraca się wokół środka galaktyki z prędkością 220 km/s – jeden pełny obrót trwa około 240 mln lat. Szacuje się, że Układ Słoneczny powstał około 4,6 miliarda lat temu i związane jest z Tabela konwersji. Na swojej stronie internetowej. 1 Jardów = 0.000914 Kilometrów. 10 Jardów = 0.0091 Kilometrów. 2500 Jardów = 2.286 Kilometrów. 2 Jardów = 0.0018 Kilometrów. 20 Jardów = 0.0183 Kilometrów. 5000 Jardów = 4.572 Kilometrów. 3 Jardów = 0.0027 Kilometrów. Nasz układ planetarny jest tyko maleńką częścią niewielkiego Ramienia Oriona naszej Galaktyki, zwanej Drogą Mleczną. To przeciętnych rozmiarów galaktyka o średnicy 100 tysięcy lat świetlnych, licząca nawet 400 miliardów gwiazd. Poglądy astronomów na początku XX wieku stawiały Drogę Mleczną w roli jedynej galaktyki. . Nowo odkryta czarna dziura nie jest sama, a stanowi element układu potrójnego, który można obserwować gołym okiem z półkuli południowej. To właśnie dzięki temu towarzystwu odkrycie czarnej dziury było w ogóle możliwe. Nie udało się bowiem zaobserwować samego obiektu, a jedynie wywnioskować jego obecność z analizy orbit dwóch pozostałych odkrycia posłużyły instrumenty zainstalowane na pokładzie 2,2-metrowego teleskopu w Obserwatorium La Silla w Odkrycie pierwszego układu gwiazd z czarną dziurą widocznego gołym okiem całkiem nas zaskoczyło - mówi Petr Hadrava, profesor z Czeskiej Akademii Nauk w Pradze. Układ gwiazd widoczny w gwiazdozbiorze Teleskopu znajduje się tak blisko nas, że można go zobaczyć gołym okiem z półkuli południowej. - To właśnie w nim znajduje się najbliższa czarna dziura spośród dotąd odkrytych - mówi Thomas Rivinius, badacz w ESO kierujący badaniami, których wyniki opublikowano dzisiaj w periodyku Astronomy & układu HR 6819Astronomowie analizujący układ podwójny HR 6819 zauważyli, że orbity obu składników układu wskazują wyraźnie na obecność jeszcze jednego, zupełnie niewidocznego elementu. Analiza orbit wykazała, że musi to być czarna widmo uzyskane za pomocą spektrografu FEROS zainstalowanego na szczycie teleskopu MPG/ESO badacze zauważyli, że jedna z gwiazd układu okrąża niewidoczny obiekt raz na czterdzieści dni, a druga okrąża ten układ w większej odległości. - Aby ustalić 40-dniowy okres orbity potrzebowaliśmy kilku miesięcy obserwacji - mówi Dietrich Baade, emerytowany astronom w ESO w Garching. Na szczęście udało się to zrobić dzięki programowi ESO, w ramach którego to pracownicy obserwatorium prowadzą obserwacje dla poszczególnych zespołów badawczych. Ukrywająca się w układzie czarna dziura jest jedną z pierwszych czarnych dziur o masie gwiazdowej, które nie wchodzą w interakcje ze swoim otoczeniem, przez co są naprawdę czarne i niewidoczne. Badacze byli w stanie dostrzec jej obecność i obliczyć jej masę analizując orbitę gwiazdy, która wokół niej krąży. Niewidoczny obiekt o masie co najmniej 4 mas Słońca może być tylko czarną dziurą - podsumowuje Rivinius. Astronomowie jak dotąd odkryli zaledwie kilkadziesiąt czarnych dziur w naszej galaktyce, z których niemal wszystkie silnie oddziałują ze swoim otoczeniem, emitując przy tym silne promieniowanie przypuszczają jednak, że na przestrzeni całej historii Drogi Mlecznej umarło znacznie więcej masywnych gwiazd, które w trakcie eksplozji supernowej zapadły się w czarne dziury. Odkrycie cichej, niewidocznej czarnej dziury w HR 6819 wskazuje nam gdzie powinniśmy szukać kolejnych obiektów tego typu. - W Drodze Mlecznej mogą istnieć setki milionów czarnych dziur, a my znamy tylko kilka. Teraz kiedy wiemy już czego szukać, będziemy w stanie odkryć ich znacznie więcej. To może być dopiero szczyt góry lodowej - dodaje Rivinius. Już teraz astronomowie podejrzewają, że ich odkrycie może rzucić nowe światło na jeszcze jeden układ gwiazd. - Przyszło nam do głowy, że także układ LB-1 może być takim układem potrójnym. Musimy jednak przeprowadzić dodatkowe obserwacje, aby przekonać się czy faktycznie tak jest - mówi Marianne Heida, badaczka w ESO i współautorka artykułu. LB-1 jest bardziej oddalony od Ziemi, ale wciąż znajduje się stosunkowo blisko. Jeżeli także i ten układ zawiera czarną dziurę, to może się okazać, że jest ich wokół bardzo dużo. Odkrywając je i badając możemy poznać procesy powstawania i ewolucji gwiazd o masie przekraczającej 8 mas Słońca (takie gwiazdy kończą życie supernową i zapadnięciem się jądra w czarną dziurę). Niektórzy astronomowie uważają, że w układach takich jak HR 6819 czy LB-1 może dochodzić do łączenia się obiektów, jeżeli we wnętrzu znajdują się dwie czarne dziury lub czarna dziura i gwiazda neutronowa. Odległy zewnętrzny obiekt może grawitacyjnie wpływać na taką parę, sprzyjając procesowi łączenia i związanej z nim emisji fal grawitacyjnych. Choć w układach HR 6819 oraz LB-1 znajduje się tylko jedna czarna dziura i nie ma żadnych gwiazd neutronowych, to mogą one nam dużo powiedzieć o zderzeniach, do których może dochodzić w innych układach potrójnych. Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba doznał pierwszego zauważalnego uderzenia mikrometeorytu. (Techniczne źródło obrazu: NASA). Za niewiele ponad miesiąc zobaczymy pierwsze naukowe obrazy z najpotężniejszego teleskopu na świecie, ale zgodnie z oczekiwaniami, w drodze są maleńkie meteory. NASA ogłosiła to jest Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba Niedawno doświadczył pierwszego zauważalnego uderzenia małego meteoru w jeden ze swoich lustrzanych segmentów jądra. Mikrometeoryty lub mikrometeoryty to małe skaliste cząstki. W kosmosie są ich miliardy, co było dobrze znane przed uruchomieniem nowego obserwatorium. Te efekty same w sobie nie są niczym nowym, należało się tego spodziewać, a Webb został zaprojektowany, aby przyjąć tego rodzaju „uderzenie”. Jednym drobnym szczegółem jest to, że dokładny meteor, który niedawno zderzył się z Webbem, jest większy niż oczekiwano, ale nie martw się, nadal działa. „Pod koniec maja Webb został dotknięty uderzeniem mikrometeoroidu wielkości pyłu w część zwierciadła głównego. Nie martw się: Webb nadal działa na poziomie, który przekracza wszelkie wymagania misji” – poinformował zespół Webba. Uderzenia mikrometeoroidów są nieuniknionym aspektem działania każdego statku kosmicznego i spodziewamy się, że uderzenia będą nadal występować przez całe życie Webba. Nasz zespół zbudował i przetestował lustro na ziemi w oczekiwaniu na takie zdarzenia. Więcej szczegółów: – Teleskop sieciowy NASA (NASAWebb) 8 czerwca 2022 Jest nieuniknione, że Webb uderzy po drodze w kilka małych głazów, jak dotąd wykryto cztery uderzenia, z których ostatni był największym, który przekroczył oczekiwania. Takie wydarzenia będą trwały przez całe życie Webba i będzie dobrze (miejmy nadzieję) wytrzymać, biorąc pod uwagę, że nie ma żadnego zadania naprawczego. „Po wystawieniu zwierciadeł Webba w przestrzeń kosmiczną spodziewaliśmy się, że przypadkowe zderzenie mikrometeorytów z czasem wpłynie na wydajność teleskopu”. Feinberg mi powiedziałGoddard, dyrektor Webb Optical Telescope Element w NASA Goddard. „Od startu mieliśmy cztery mniejsze, mierzalne oddziaływania na drobny meteoryt, które były zgodne z oczekiwaniami, i był to najnowszy wpływ, który był większy niż nasze zakładane prognozy degradacji. Wykorzystamy te dane lotu do aktualizacji naszej analizy wydajności z biegiem czasu, a także do opracowania podejść operacyjnych, aby zapewnić maksymalną wydajność obrazów Webb, o ile to możliwe przez wiele lat.” Jak wyjaśnił NASA, lustro Webba jest zaprojektowane tak, aby wytrzymać bombardowanie środowiska przez mikrometeoryty na orbicie wokół Słońca-Ziemia L2 przez cząstki wielkości pyłu lecące z ekstremalnymi prędkościami. Podczas budowy teleskopu inżynierowie wykorzystali kombinację symulacji i rzeczywistych efektów testowych na próbkach zwierciadeł, aby uzyskać lepsze wyobrażenie o tym, jak obserwatorium można wzmocnić do działania na orbicie. Ten ostatni efekt był większy niż obliczono i przekroczył to, co zespół mógł zademonstrować na ziemi. Na szczęście analiza pokazuje, że teleskop nadal działa na poziomie, który przekracza wszystkie wymagania misji, pomimo marginalnego wpływu na dane. Zachowana jest data rozpoczęcia obserwacji naukowych. 12 lipca zostaną ujawnione pierwsze kolorowe zdjęcia I pierwsze dane naukowe z Kosmicznego Teleskopu Jamesa Webba. W ten sposób zespół ma nadzieję zademonstrować zdolności Webba, oficjalnie otwierając jego obserwacje naukowe i badając wszechświat jak nigdy dotąd. Dziel się wiedzą, dziel się wiedzą. „Skłonny do napadów apatii. Introwertyk. Wielokrotnie nagradzany ewangelista internetowy. Ekspert od ekstremalnego piwa”. Continue Reading Rok świetlny – jednostka odległości stosowana w astronomii. Jest równy odległości, jaką pokonuje światło w próżni w ciągu jednego roku juliańskiego (365,25 dnia, 31 557 600 sekund). Czytaj więcej Ile to jest 40 lat świetlnych? Lata świetlneKilometry40 km41 km42 km43 km Możesz też zapytać, co to znaczy rok świetlny? rok świetlny, jednostka długości stosowana w astronomii (głównie w publikacjach popularnonaukowych); rok świetlny jest to odległość, którą światło przebywa w próżni w ciągu roku; 1 rok świetlny = 9,4605 · 1012 km = 6,324 · 104 AU = 0,3066 pc. Ile to jest 1000000 lat świetlnych? Jeśli galaktyka znajduje się w odległości miliona lat świetlnych, oznacza to, że światło zajęło milion lat. Oznacza to, że gdy obserwujemy galaktykę, która znajduje się w odległości miliona lat świetlnych, faktycznie patrzymy na galaktykę milion lat temu. Ile lat świetlnych do księżyca? lat świetlnych od Ziemi. Mając to na uwadze, ile lat świetlnych jest od ziemi do słońca? Czy wiesz że? Odległość Ziemi od Słońca to ok. 150 mln km. Odpowiada to ponad 8 minutom świetlnym. Co więcej, ile wynosi 1 au? „Jednostka astronomiczna jest długością promienia niezaburzonej orbity kołowej ciała o masie znikomo małej, które krąży dookoła Słońca z okresem 365,2568983 dnia. Inaczej – ma ono prędkość kątową 0,17202098950 radiana na dobę.” Zgodnie z tą definicją przyjmowano wartość 1 au = 149 597 887 km. Mając to na uwadze, ile jednostek astronomicznych mieści się w jednym roku świetlnym? W przypadku tej jednostki 1 kilometr to 0,0000000006684587 AU, 1 rok świetlny z kolei to 63241 AU, w przypadku 1 parseka to 206 265 AU. Przykładowe odległości podane za pomocą jednostki astronomicznej to na przykład odległość Księżyca od Ziemi równa 0,0026 AU oraz z Jowisza do Słońca – 5,2 AU. Ile lat świetlnych jest do najbliższej gwiazdy? proxima – najbliższa) – gwiazda typu czerwony karzeł, znajdująca się około 4,24 lat świetlnych (40 bilionów km) od Ziemi, w gwiazdozbiorze Centaura. Została odkryta w 1915 przez Roberta Innesa. Jest najbliższą Słońca gwiazdą, jednak jej blask jest zbyt słaby, aby można ją było dostrzec gołym okiem. Ile to jest sekunda świetlna? sekunda świetlna (rok świetlny): odległość przebywana przez światło w ciągu sekundy (roku). Astronomowie odtworzyli historię ewolucji gwiazd w sąsiedztwie Słońca. Pokazali jak ciąg zdarzeń, który rozpoczął się 14 milionów lat temu, doprowadził do powstania ogromnego bąbla o aktualnej średnicy około 1000 lat świetlnych, który jest odpowiedzialny za powstanie wszystkich młodych gwiazd w pobliżu Słońca. Jak doszło do powstania tych młodych gwiazd? Publikacja grupy astronomów z Center for Astrophysics | Harvard & Smithsonian (CfA) i Space Telescope Science Institute (STScI) na ten temat ukazała się w prestiżowym czasopiśmie Nature 12 stycznia 2022 roku. To jest naprawdę oryginalna historia. Po raz pierwszy możemy wyjaśnić jak rozpoczęło się powstawanie gwiazd w otoczeniu Słońca – powiedziała główna autorka publikacji Catherine Zucker. Główną ilustracją tej publikacji jest trójwymiarowa animacja czasoprzestrzenna (patrz również rys. 1), która ujawnia, że wszystkie młode gwiazdy i obszary powstawania gwiazd do około 500 lat świetlnych wokół Słońca znajdują się na powierzchni olbrzymiego bąbla kosmicznego zwanego Bąblem Lokalnym. Trójwymiarowy widok otoczenia Słońca (kliknij na odnośnik z interaktywną wersją rysunku na stronie CfA). W wersji interaktywnej można ten rysunek przesuwać, przybliżać, obracać. Pojedyncze warstwy z danymi (np. „3D Dust” - rozkład przestrzenny pyłu, itd.) można włączać i wyłączać, klikając na odpowiedni opis na legendzie po prawej stronie („Click to Show/Hide”). Powierzchnia Bąbla Lokalnego jest pokazana w kolorze fioletowym. Krótkie, kolorowe i zygzakowate linii zwane tutaj „szkieletami”(ang. „skeletons”) wyznaczają granice przestrzennej morfologii głównych obłoków molekularnych w sąsiedztwie Słońca. Trójwymiarowe stożki wskazują na położenie młodych gromad gwiazdowych – przy czym wierzchołek stożka wskazuje na kierunek ruchu danej gromady. Położenie Słońca oznaczone jest żółtym krzyżykiem. Nałożono tutaj również morfologię przestrzenną pyłu (szare plamy), modele dwóch galaktycznych struktur Fala Radcliffe’a (czerwona linia) i tzw. Rozszczepienie (ang. Split, niebieska linia; jest to łącznik składający się z materii pyłowo-gazowej o długości powyżej 2 kpc, który rozciąga się pomiędzy Ramieniem Lokalnym i Ramieniem Carina-Sagittarius). Sfera w kolorze zielonym reprezentuje model Superbąbla Per-Tau. Natomiast kolorem oliwkowym oznaczono Pas Goulda, czyli pierścień gwiazd typów widmowych OB w odległości kilkuset parseków od Słońca. Źródło: CfA Gaia i Glue umożliwiły odkrycie Autorzy omawianej publikacji wykorzystali dane z satelitarnego obserwatorium astronomicznego GAIA i oprogramowanie do analizy danych naukowych – w szczególności do animacji czasoprzestrzennych. Jest to niezwykła historia detektywistyczna, determinowana zarówno przez dane jak i teorię. Zebraliśmy w całość historię formowania się gwiazd wokół nas, wykorzystując dużą liczbę niezależnych tropów: modele supernowych, ruchy gwiazdowe i nowe, znakomite mapy trójwymiarowe materii otaczającej Bąbel Lokalny – powiedziała współautorka publikacji Alyssa Goodman i zarazem współtwórczyni ogólnie dostępnego oprogramowania do wizualizacji danych o nazwie Glue, bez którego nie byłoby możliwe odkrycie ewolucji gwiazd w sąsiedztwie naszego Słońca. Ewolucja Bąbla Lokalnego i kolejność powstawania gromad gwiazdowych na powierzchni jego rozszerzającej się otoczki (kliknij na odnośnik z interaktywną wersją rysunku na stronie CfA). W wersji interaktywnej można ten rysunek przesuwać, przybliżać, obracać. Pojedyncze warstwy z danymi (np. „3D Dust” - rozkład przestrzenny pyłu, itd.) można włączać i wyłączać, klikając na odpowiedni opis na legendzie po prawej stronie („Click to Show/Hide”). Ścieżki przemieszczania się gromad gwiazdowych są pokazane za pomocą kolorowych linii. Przed narodzinami danej gromady gwiazdowej ścieżki prezentowane są jako półprzeźroczyste okręgi , aby ukierunkować nasze oczy, ponieważ modelowanie jest niewrażliwe na dynamikę gazu przed jego konwersją w gwiazdy. Po narodzinach gromady gwiazdowej, ścieżki są prezentowane jako wypełnione okręgi i kończą się wielką kropką, która oznacza aktualną pozycję gromady gwiazdowej. Tutaj skróty UCL i LCC oznaczają odpowiednio gromady gwiazdowe Upper Centaurus Lupus i Lower Centaurus Crux, które są częścią asocjacji Sco-Cen (Sco OB2) - najbliżej Słońca położonej asocjacji bardzo jasnych gwiazd OB. To w tych gromadach gwiazdowych, zdaniem autorów omawianej publikacji, wybuchło przynajmniej 15 supernowych, które dały początek około 14 milionów lat temu Bąblowi Lokalnemu (kliknij na „SNe in UCL/LCC Make Bubble” w interaktywnej wersji rysunku). Źródło: CfA Bąbel Lokalny źródłem gwiazd w otoczeniu Słońca Prędkość ekspansji bąbla, jak również historyczne i obecne trajektorie ruchu rodzących się gwiazd na powierzchni bąbla zostały wyznaczone z danych uzyskanych przez satelitarne obserwatorium astronomiczne GAIA. Dzięki tym danym oraz oprogramowaniu Glue astronomowie stworzyli trójwymiarową mapę powierzchni Bąbla Lokalnego i policzyli trajektorie ruchu siedmiu głównych obszarów formowania się gwiazd lub gęstych obłoków molekularnych, w których mogą powstać młode gwiazdy (Ro Ophiuchi, Fajka – ang. Pipe, Lupus, Chameleon, obszary w gwiazdozbiorze Muchy – Musca, obszar w gwiazdozbiorze Corona Australis i Obłok Molekularny w Byku). Obserwacje pozwoliły też wyznaczyć obecną prędkość ekspansji tej kosmicznej pustki na 6,4 km/sek. Zucker ze współpracownikami pokazali, jak seria wybuchów supernowych około 14 milionów lat temu wywołała ekspansję materii międzygwiazdowej i stworzyła strukturę podobną do bąbla, na powierzchni którego rodzą się gwiazdy. Byliśmy w stanie oszacować, ile aktualnie momentu pędu znajduje się w rozszerzającej się powierzchni Bąbla Lokalnego i porównaliśmy to z ilością momentu pędu wyrzuconego przez supernowe, aby zasilić tą ekspansję. Oszacowaliśmy, że to moment pędu 15 wybuchów supernowych odpowiada aktualnej jego wartości dla tej rozszerzającej się otoczki – powiedziała Catherine Zucker. Podobne liczby są podawane w innych publikacjach naukowych. Najprawdopodobniej te supernowe wybuchły w dwóch oddzielnych gromadach gwiazdowych w ciągu kilku milionów lat. Słońce wraz z Układem Słonecznym nie będzie cały czas wewnątrz Bąbla Lokalnego. Szacuje się, że za około 8 milionów lat Słońce opuści tą strukturę. Ale możliwe, że do tego czasu Bąbel Lokalny przestanie istnieć. Wszędzie bąble? Astronomowie teoretyzowali prawie 50 lat temu, że superbąble są wszechobecne w Drodze Mlecznej. W publikacji C. Zucker ze współpracownikami mamy dowód, że środku jednej z takich struktur znajduje się nasze Słońce z Układem Planetarnym. To odkrycie pozwala lepiej zrozumiej jak powstają obszary, w których rodzą się gwiazdy. Gdy pierwsze supernowe stworzyły Bąbel Lokalny, to nasze Słońce znajdowało się daleko od tego miejsca, ale około 5 milionów lat temu orbita galaktyczna Słońca przebiła jego powierzchnię (ilustracja Obecnie przez przypadek znajduje się niemal w jego centrum. Zasada kopernikańska mówi, że ludzie nie są uprzywilejowanymi obserwatorami we Wszechświecie, a Ziemia nie ma wyróżnionego położenia w Drodze Mlecznej. Z tego powodu pozycja Ziemi razem z Układem Planetarnym i Słońcem wewnątrz Bąbla Lokalnego sugeruje, że najprawdopodobniej superbąble są często występującymi strukturami w Drodze Mlecznej. Dlatego zdaniem Alyssy Goodman, statystycznie jest mało prawdopodobne, aby Słońce było w centrum takiego olbrzymiego bąbla, gdyby rzadko występowały w Drodze Mlecznej. Porównuje ona Drogę Mleczną do pełnego dziur sera szwajcarskiego, w którym „dziury” zostały utworzone przez wybuchy supernowych. W kolejnym kroku astronomowie zamierzają przygotować trójwymiarowe mapy innych bąbli międzygwiazdowych. Po skatalogowaniu bąbli i zbadaniu powiązań pomiędzy nimi, w końcu będzie możliwe zrozumienie roli odgrywanej przez umierające gwiazdy w procesie narodzin gwiazd nowej generacji oraz struktury i ewolucji galaktyk podobnych do Drogi Mlecznej. Gdzie bąble stykają się? Jak oddziałują ze sobą? W jaki sposób superbąble wywołują narodziny gwiazd podobnych do naszego Słońca w Drodze Mlecznej? Oto pytania, które nurtują C. Zucker i na które warto poszukać odpowiedzi. Więcej ilustracji otoczenia Słońca Ewolucja Bąbla Lokalnego i kolejność powstawania gromad gwiazdowych na powierzchni rozszerzającej się otoczki. Tutaj pokazano obrazy w wybranych momentach czasu w rzucie z góry. Centralny obraz prezentuje stan obecny (ang. „now”). Obok każdego obrazu podano główne wydarzenie – najczęściej powstanie gromad gwiazdowych (… Born). Wyjątkiem jest moment około 14 milionów lat temu opisany jako „SNe in UCL/LCC Make Bubble”, gdy w wyniku wybuchu supernowych w gromadach UCL i LCC powstał Bąbel Lokalny. Tutaj skróty UCL i LCC oznaczają odpowiednio gromady gwiazdowe Upper Centaurus Lupus i Lower Centaurus Crux, które są częścią asocjacji Sco-Cen (Sco OB2) - najbliżej Słońca położonej asocjacji jasnych gwiazd OB. Ścieżki przemieszczania się gromad gwiazdowych są pokazane za pomocą kolorowych linii. Przed narodzinami danej gromady gwiazdowej ścieżki prezentowane są jako „niewypełnione koła” (matematycznie → okręgi), aby ukierunkować nasze oczy, ponieważ modelowanie jest niewrażliwe na dynamikę gazu przed jego konwersją w gwiazdy. Po narodzinach gromady gwiazdowej, ścieżki są prezentowane jako „wypełnione koła” (matematycznie → koła) i kończą się wielką kropką, która oznacza aktualną pozycję gromady gwiazdowej. Na obrazy zmian w sąsiedztwie Słońca w wieku 14 milionów lat i młodszych został nałożony model ewolucji Bąbla Lokalnego (fioletowa sfera). Orbita Słońca jest oznaczona żółtymi kropkami. Widać, że Słońce „weszło” do wnętrza Bąbla Lokalnego jakieś 5 milionów lat temu. Źródło: CfA Trójwymiarowy widok otoczenia Słońca ±400 pc. Panel a: widok z góry obszarów powstawania gwiazd na powierzchni Bąbla Lokalnego, w których młode gwiazdy poruszają się głównie prostopadle do tej powierzchni. Powierzchnia Bąbla Lokalnego jest pokazana w kolorze fioletowym. Krótkie, kolorowe i zygzakowate linii zwane tutaj „szkieletami”(ang. „skeletons”) wyznaczają granice przestrzennej morfologii głównych obłoków molekularnych w sąsiedztwie Słońca. Trójwymiarowe stożki wskazują na położenie młodych gromad gwiazdowych – przy czym wierzchołek stożka wskazuje na kierunek ruchu danej gromady. Położenie Słońca oznaczone jest żółtym krzyżykiem. Wstawka w prawym-dolnym fragmencie rysunku pokazuje w powiększeniu na powierzchni Bąbla Lokalnego obszary formowania się gwiazd: Ro Ophiuchi, Fajki, Lupus i Corona Australis. Strzałki ilustrują ruchy młodych gromad gwiazdowych. Panel b: trójwymiarowy widok pokazujący związek pomiędzy Bąblem Lokalnym a głównymi obszarami powstawania gwiazd w pobliżu Słońca i strukturą Drogi Mlecznej. Oznaczenia Bąbla Lokalnego i obłoków molekularnych są identyczna jak w panelu a. Nałożono tutaj również morfologię przestrzenną pyłu (szare plamy), modele dwóch galaktycznych struktur - Fala Radcliffe’a (czerwona linia) i tzw. Rozszczepienia (ang. Split, niebieska linia; jest to łącznik składający się z materii pyłowo-gazowej o długości powyżej 2 kpc, który rozciąga się pomiędzy Ramieniem Lokalnym i Ramieniem Carina-Sagittarius). Sfera w kolorze zielonym reprezentuje model Superbąbla Per-Tau. Źródło: CfA Więcej informacji: Publikacja naukowa: Star formation near the Sun is driven by expansion of the Local Bubble Darmowa wersja na arXiv: Star formation near the Sun is driven by expansion of the Local Bubble 1,000-Light-Year Wide Bubble surrounding Earth is Source of ALL Nerarby, Young Stars Film na Youtube: A Bubbly Origin for Stars Around the Sun Źródło: STScI Opracowanie: Ryszard Biernikowicz Na ilustracji: wizja artystyczna Bąbla Lokalnego z gwiazdami powstającymi na jego powierzchni. Astronomowie pokazali w jaki sposób łańcuszek zdarzeń zainicjowany wybuchem supernowych około 14 milionów lat temu doprowadził do utworzenia ogromnego bąbla, odpowiedzialnego za powstanie wszystkich młodych gwiazd w obrębie około 500 l. św. od Słońca. Należy zwrócić uwagę, że nie ma obszarów powstawania gwiazd w górnej i dolnej części tej struktury. Najprawdopodobniej dlatego, że Bąbel Lokalny jest swego rodzaju „kominem galaktycznym”, który odprowadza materię do płaszczyzny Drogi Mlecznej. Źródło: CfA, Leah Hustak (STScI) Kilometry do Lata świetlne (Zamień jednostki) Formacie Dokładność Uwaga: Wyniki ułamkowe są zaokrąglane do najbliższej 1/64. W celu uzyskania bardziej dokładnego wyniku należy wybrać opcję „dziesiętne” z opcji dostępnych nad wynikami. Uwaga: Można zwiększać lub zmniejszać dokładność wyników, wybierając liczbę wymaganych liczb znaczących w opcjach nad wynikiem. Uwaga: W celu uzyskania wyniku zapisanego wyłącznie w systemie dziesiętnym należy wybrać opcję „dziesiętne” z opcji dostępnych nad wynikami. Pokaż równanie konwertuj z Lata świetlne do Kilometrykm =ly Pokaż pracę Pokaż wynik w formacie wykładniczym Więcej informacji: Kilometry Lata świetlneRok świetlny to odległość, którą światło przebywa w ciągu roku. Z powodu różnych definicji dotyczących długości roku świetlnego, istnieją nieznaczne różnice w wartościach określających rok świetlny. Jeden rok świetlny odpowiada około 9,461e15 m; 5,879e12 mi; 63239,7 au lub 0,3066 pc. konwertuj z Lata świetlne do Kilometrykm =ly Kilometry Kilometr jest jednostką długości w systemie metrycznym, która jest równa tysiącowi km jest równy 0,6214 mili. Tabela Lata świetlne do Kilometry Lata świetlne Kilometry 0ly 1ly 2ly 3ly 4ly 5ly 6ly 7ly 8ly 9ly 10ly 11ly 12ly 13ly 14ly 15ly 16ly 17ly 18ly 19ly Lata świetlne Kilometry 20ly 21ly 22ly 23ly 24ly 25ly 26ly 27ly 28ly 29ly 30ly 31ly 32ly 33ly 34ly 35ly 36ly 37ly 38ly 39ly Lata świetlne Kilometry 40ly 41ly 42ly 43ly 44ly 45ly 46ly 47ly 48ly 49ly 50ly 51ly 52ly 53ly 54ly 55ly 56ly 57ly 58ly 59ly Metry do Stopy Stopy do Metry Cale do Centymetry Centymetry do Cale Milimetry do Cale Cale do Milimetry Cale do Stopy Stopy do Cale

ile to jest 1000 lat świetlnych